Podróżując mieliśmy okazję brać udział w Mszach Świętych w różnych zakątkach świata. Każde z tych doświadczeń jednocześnie budziło niesamowite wzruszenie, poczucie ponadnarodowej i ponadkulturowej wspólnoty i zjednoczenia wokół tych samych wartości. Z drugiej jednak strony, spotkanie z każdą z tych grup katolików było zaskakujące i inspirujące do przemyślenia kształtu wiary, z jakim mamy do czynienia w naszym kraju.
Dania – misje północy
Weźmy na przykład Danię. To kraj praktycznie zupełnie ateistyczny, w którym słowo „Bóg” rzadko kiedy pojawia się w debacie publicznej, no może w kontekście „Czy istnieje coś po tym życiu, czy nie”. Dlatego księża wyjeżdżający z Polski do Danii, czy innych krajów skandynawskich, wysyłani są „na misje”, zupełnie jak do Afryki.
Kiedy w pracy wspomniałam, że chodzę co tydzień do kościoła, patrzono na mnie jak na wariatkę albo świętą.
No bo komu chciałoby się poświęcać cenną jedną czterdziestą ósmą weekendu na spotkanie z Bogiem, i to w kościele? Z tych właśnie powodów wspólnota katolicka w Danii jest niewielka, ale bardzo silnie związana. Wiara jest dla większości z tamtejszych katolików na pierwszym miejscu. Dla mnie, Polki, było to doświadczenie niezwykłe i pogłębiające wiarę. W Polsce dostajemy wszystko na talerzu: msza o każdej porze dnia, spowiedź święta na zawołanie, tłumy w kościołach. Ludzie, doceńmy to! Polska to naprawdę jedno z niewielu miejsc na świecie, gdzie z taką swobodą można powiedzieć: jestem katolikiem. Z drugiej strony obserwując tę ścisłą wspólnotę wiary w Danii, pomyślałam: warto, żeby każdy z nas, chociaż raz spróbował zaangażować się w życie Kościoła tak na poważnie, jak to robi w Danii praktycznie każdy katolik.
Poważnym problemem w Danii jest utrzymanie kościołów. Ksiądz w naszym, kilkudziesięciotysięcznym mieście (Randers), spał na nieogrzewanym strychu i mył się w zimnej wodzie, żeby wspomóc opłacenie czynszu za wynajem kościoła.
Katolik często musi dojechać kilkaset kilometrów, żeby móc wziąć udział w niedzielnej Mszy Świętej. Zupełnie jak wierni w amazońskiej dżungli.
Turcja – chrześcijaństwo jako folklor
A jak to jest uczestniczyć we Mszy Świętej w malutkim tureckim miasteczku?
Pamiętam, jak weszliśmy z Pawłem do kościoła i siedliśmy w pierwszej lepszej ławce. Nagle za plecami usłyszeliśmy szmer zaniepokojenia i szepty…
W końcu ktoś do nas podszedł i zapytał, czy jesteśmy ochrzczeni. Kiedy przytaknęliśmy, powiedział, że w takim razie siedliśmy PO ZŁEJ STRONIE KOŚCIOŁA 😐 Okazało się, że jeden rząd ławek zarezerwowany jest dla osób ochrzczonych, a drugi dla tych, którzy dopiero starają się o przystąpienie do tego sakramentu.
Również dobrze pamiętam historię tamtejszego księdza o gapiach, przychodzących do kościoła, żeby zobaczyć „co Ci chrześcijanie robią”. Część z nich chciała przyjąć Komunię Świętą, no bo oczywiście nie wiedzieli, że jako muzułmanie nie mogą 😉
Ksiądz opowiadał również anegdotki o młodych Turkach, którzy „dla szpanu” każą sobie wpisać do dowodu osobistego w rubryce „wyznanie” (tak, taka rubryka widnieje w dowodach tureckich) CHRZEŚCIJANIN, pomimo tego, że jest ateistą lub muzułmaninem 😉
Jeżeli chodzi o Komunię, to katolicy z mersińskiej wspólnoty mają ciekawe do niej podejście: przyjmuje ją każdy ochrzczony. Nawet jak u spowiedzi był ostatni raz kilka lat temu…
Wracając do niekatolików biorących udział we Mszy Świętej, to część z nich wychodziła z kościoła zupełnie zszokowana. Ale takie reakcje nie powinny dziwić. Zastanówmy się: jak my zareagowalibyśmy, nie znając Pisma Świętego, na słowa „Oto Ciało moje, Oto Krew moja”, „Jedzcie i pijcie z tego wszyscy?”. Albo co powiedzielibyśmy na widok figury zakrwawionego mężczyzny wiszącego na krzyżu?
Ksiądz Maciej na co dzień zmierza się z tego typu sytuacjami. Część z nich opisuje na swoich blogu, zachęcamy do czytania: http://bratmaciej.blogspot.com/
Chile – problemy Kościoła
Przed wyjazdem do Ameryki Południowej żyliśmy w przekonaniu, że ten kontynent to ostoja chrześcijaństwa. Jakież zdziwienie ogarnęło nas więc gdy podczas niedzielnej Mszy Świętej, jedynej w ciągu całego dnia, w kościele obecnych było może dwadzieścia-trzydzieści osób.
Dodam, że w świątyni znajdowało się przynajmniej dwieście miejsc siedzących. Księdzem nie był też Chilijczyk, ale Kolumbijczyk. Skąd tak mała frekwencja? Styczniowa wizyta papieża Franciszka w tym kraju pokazała, z jak wielkimi trudnościami boryka się chilijski kościół katolicki. Afery pedofilskie wśród księży na wielką skalę i ich ukrywanie przez zwierzchników, spowodowały odwrót od wiary.
O tej sprawie, jak również o przyczynach podpaleń kościołów przez ludność autochtoniczną, Mapuchy, napiszemy więcej mam nadzieję już w kolejnym tekście na blogu. Będzie on podsumowaniem naszych rozmów ze znajomymi Chilijczykami.